Oké!

Hoe minder ik in Nederland kom hoe vreemder de taal me soms in de oren kan klinken. Op het moment dat ik naar België verhuisde kwam het gebruik van de uitspraak 'Ok' in zwang. Okey, dus. Of: Oké. Het is een soort bevestigend antwoorden op een mededeling.

"Ik ga naar België verhuizen."
"Oké."

Ik vond het toen al vreemd, maar in Nederland heeft het sindsdien als een virus toegslagen; de 'oké's' vliegen je om de oren. En als ik het nu hoor moet ik haast lachen elke keer als iemand het zegt.

"Mijn dochtertje heeft net leren lopen".
"Oké!"

"Mijn trein heeft 40 minuten vertraging"
"Okeeej..."

Je hebt ook de vragende 'oké', die denk ik uit het Amerikaans Engels is overgenomen (zoals wel vaker gebeurt in Nederland). Dat is meer een uiting van verbazing.

"Mijn kat at voor het raam een muis op en liet de kop liggen!"
"Eeuuh....oké?"